Wanneer ik werk in een training over de communicatie rond orgaandonatie voel ik me heel nederig.
Wat een bijzondere taak hebben de artsen en verpleegkundigen die meteen na het soms plotseling overlijden van een geliefde de vraag moeten stellen of er organen of weefsel gedoneerd mogen worden.
Of iemand nu wel of niet geregistreerd staat; het is een onderwerp waar je het helemaal niet over wilt hebben als iemand intens verdrietig en in shock is en toch moet dit vanwege de tijdsdruk.
Omdat je dit niet wilt/kan oefenen in de echte situatie maar het ook geen spel moet worden vind ik het bij deze training extra belangrijk dat ik zo natuurlijk en zuiver mogelijk laat zien wat het effect van bepaalde zinnen, woorden en blikken zijn op mij als rouwende.
Ook de artsen en verpleegkundigen voeren zo’n gesprek in opperste concentratie en op de toppen van hun kunnen waardoor het iedere keer weer hele bijzondere rollenspellen worden die ik niet snel vergeet.